Een magische ervaring waarin al onze zintuigen weer zijn geprikkeld. De rust die het brengt is echt onwaarschijnlijk. Ik neem jullie een stukje mee op reis om te laten zien wat jullie missen ;).
‘Tsiribihina’ betekent: Ga niet het water in. Waarom? Omdat er vroeger zoveel krokodillen in het water waren, dat je zomaar hun lunch zou kunnen zijn als je het wel deed. Tegenwoordig moet je echt speuren naar deze bijzondere dieren. Ze zijn niet alleen gecamoufleerd, maar ook nog eens grotendeels opgegeten/handtassen van gemaakt. Nog steeds is deze rivier het thuis van vele krokodillen, dus erin gaan wordt nog steeds afgeraden. Je ziet ze alleen een stuk minder.
We reden van Anstirabe naar Miandrivazo, een reis van ongeveer 6 uur. Onderweg hebben we van het landschap genoten en de kou in Anstirabe verruild voor de warmte in Miandrivazo. Eenmaal daar, konden we even ontspannen bij het hotelzwembad om af te koelen.
De volgende ochtend begonnen we onze avontuurlijke boottocht in een uitgeholde boomstam, een Pirogue. Op comfortabele kussens zaten we klaar om de serene rivier te verkennen. Wat een kalmte! Het komt niet vaak voor dat je dus letterlijk niks kunt doen, dus het was even wennen. Alleen maar zitten, kijken, en genieten. Ernest deed zijn best om kameleons en krokodillen te spotten. Ondertussen vielen papa en mama af en toe in slaap. Dat zegt wel wat toch?
Onderweg genoten we van een heerlijke lunch aan de oever van de rivier. We stopten ook bij een indrukwekkende waterval, waar we een verfrissende duik namen. 's Avonds zetten we onze tenten op het strand. Hier waren geen sanitaire voorzieningen, en in de rivier wassen is dus een slecht idee (iets met krokodillen). Dit is even anders dan normaal..
We werden vroeg wakker van de zon die opkwam en van een paar hanen uit een dorp verderop. Dat is puur natuur. Na het ontbijt ruimden we alles op en stapten we weer in ons bootje. We gingen een heel eind varen en hebben zoveel krokodillen gezien! Ze zien er echt griezelig uit en als ze ineens in het water glijden, schrik je wel een beetje.
Een kleine stop maakten we in een dorp waar we nog wat boodschappen konden doen. Als witte mensen trekken we toch erg veel aandacht en de kinderen vroegen hoe we heten en of we ze snoep/geld gaven. Het is best lastig om te zien dat de omstandigheden voor deze inwoners zo anders zijn dan bij ons. Ze leven van agricultuur en visserij. Een financiële tegenslag kunnen ze eigenlijk niet dragen. Veel kinderen gaan niet naar school en er is geen ziekenhuis in de buurt. Je wilt graag wat voor ze betekenen, maar je weet dat die paar euro geen duurzame oplossing is. Snoep al helemaal niet...
Na de lunch kwamen we aan bij onze laatste bestemming van deze tour. Wederom een prachtig strand waar onze tenten werden opgezet. Na het eten zaten we nog even met z'n allen bij het kampvuur. Ernest heeft een aantal hilarische verhalen verteld over zijn gidsavonturen.
De volgende ochtend was het tijd om alles in te pakken. We namen afscheid van het geweldige team. Het was een ervaring om nooit te vergeten. Alle zintuigen zijn weer geprikkeld. Je rook de frisse lucht, voelde de warme zon, proefde de pure smaken van de verse vis. Je 'hoorde' de échte stilte, en zag de mooiste omgeving vanaf een comfortabele uitgeholde boomstam. De boottocht op de Tsiribihina rivier is een échte aanrader!
Wij zetten onze reis weer verder. Mijn ouders zijn momenteel in Bekopaka en hebben de Tsingy de Bemaraha beklommen. Ik ben in Morondava om accommodaties te bezoeken die passen bij Aviadi Travels. Morgen begint onze route naar het Zuid-Westen van het land. Dit gedeelte heb ik nog niet gezien en ik ben heel benieuwd. Het wordt een waar avontuur dat je zonder gids niet kan beleven. De route is namelijk niet altijd even zichtbaar. Blijf je ons volgen?